ویژگی‌های قهرمان داستان / رابرت مک کی

۱- قهرمان شخصیتی است صاحب اراده.

۲- قهرمان دارای یک میل و آرزوی خودآگاه است.

۳- قهرمان ممکن است دارای یک خواسته ناخودآگاه و متناقض با خود نیز باشد.

۴- قهرمان از این قابلیت برخوردار است که مقصود خود را به شکلی متقاعدکننده دنبال کند.

۵- قهرمان حداقل باید از یک فرصت و شانس برای رسیدن به هدف برخوردار باشد.

۶- قهرمان از اراده و توانایی لازم برای جستجوی مقصود خودآگاه و یا ناخودآگاه خویش تا آخرین حد ( آخرین حد توان بشر که توسط موقعیت و ژانر تعیین می‌شود) برخوردار است.

۷- داستان باید به کنشی نهایی ختم شود که مخاطب نتواند فرای آن را تصور کند.

۸- قهرمان باید همدلی‌برانگیز باشد، اما شاید دوست داشتنی باشد شاید هم نباشد.

مطالب بیشتر:

چگونه مثل یک نویسنده فکر کنیم!

موقعیت‌های طنز در داستان / داوود امیریان

تجربیات داستان نویسی استاد محمد رضا سرشار ۱

 

ای کاش در مسیر شام ...

بخش هایی از کتاب گلوله‌های داغ به مناسبت رحلت شهادت گونه حضرت زینب سلام الله علیها :

 

۱- بی‌بی عصا زنان می‌آمد و من پا به پای بی‌بی آرام و بی‌قرار ، بی‌بی با اینکه زانو درد  شدیدی داشت اما می‌خواست پیاده راه بیاید دلیلش را نمی‌دانم! اما هر از چند گاهی چشمانش بارانی می‌شد و بغض گلویش قلب مرا هدف می‌گرفت. عصایی قدیمی به دست داشت، بالاخره همیار و تکیه‌گاه موقتی بود. گاهی همزمان اشک می‌ریخت حتما به یاد حضرت زینب سلام الله علیها در دل زمزمه می‌کرد: «ای کاش در مسیر شام، حضرت زینب سلام الله علیها یک  عصا داشت نه!  کاش فقط  یک چوب بود که خستگی پاهایش را لحظه‌ای به تن سرد و خشکیده چوب می‌سپرد و کاش...!.»

 

۲- دست‌ها را روی کنده زانو گذاشته بود و خمیده ناله می‌زد و اشک می‌ریخت. سید حیدر آمد داخل موکب و با صورتی نم‌کشیده از اشک ادامه داد: «تا حالا دیدین کسی را به جرم عشق اسیر کنن؟! زینب به جرم عشق اسیر شد! دیگر کدام خدمت فایده داره، چه کار کنیم؟ چطور سینه بزنیم؟ چه گریه‌ای؟!»
دست‌های دود گرفته‌اش را به پیشانی می‌کوبید و های های گریه می‌کرد. صدایش را بلند کرد و با ناله گفت: «او به تنهایی اسیر عشق شد و از کربلا تا شام به اسارت رفت!»

 

مطالب بیشتر:

درباره گلوله‌های داغ

کتاب و کرونا

خدا تو رو هم شفا بده!

بخشی از کتاب گلوله های داغ به مناسبت ولادت حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام:

 بعد از حدود سه ساعت به نجف رسیدیم ، یکی از دوستان عراقی به نام ابودعاء منتظر ما بود. روبروی صحن تازه ساخته شده حضرت زهرا سلام الله علیها در کوچه‌ای که مسجد جامع کاشف الغطاء در آن بود به سمت خانه ابودعا رفتیم ، در کوچه‌ای باریک و بن بست، ما را به خانه‌ای برد دوطبقه اما بسیار قدیمی. دیوارهای بلند اما کج و معوج داشت! ۵پله می‌خورد و به طبقه بالا می‌رسید دو اتاق کوچک داشت با درهایی قدیمی که درست بسته نمی‌شدند. کوله پشتی‌ خود را در اتاق جا دادم و بعد از ساعتی استراحت همراه مهدی و برادرش محمد برای نماز ظهر و عصر به حرم رفتیم.

زیر نور سرکش آفتاب در صحن نشسته بودم و زیارت جامعه کبیره می‌خواندم ، مهدی کنار من نشسته بود و چانه خود را مشت کرده بود و به گنبد و گلدسته خیره شده بود. در حرم‌ها وقتی دعا و زیارت می‌خواندم، مهدی کمتر حرف می‌زد. سرم را نزدیک گوشش بردم و گفتم: «مهدی برای من هم دعا کن باشه، دعا کن خدا همه مریض‌ها رو شفا بده.»

بدون مقدمه ناگهان گفت: «دعا می‌کنم خدا تو رو هم شفا بده!»

محمد پقّی زد زیر خنده، با شوخی گفتم: «ها مهدی دعا کن خدا منم شفا بده ، من واقعا دیوانه‌ام که سر به سر تو می‌گذارم!»

مطالب بیشتر:

درباره گلوله‌های داغ

نظر سنجی وبلاگ داستان کوتاه

بخشی از کتاب گلوله‌های داغ

بخشی از کتاب گلوله‌های داغ به مناسبت ولادت با سعادت امام جواد علیه السلام: 

صحن حرم امامین کاظمین علیهما السلام بسیار بزرگتر از صحن حرم حضرت علی علیه السلام بود و به خاطر همین خلوت به نظر می‌رسید. مهدی به همراه برادرش روبروی ضریح نشسته بود و به دوگنبد کنار هم چشم دوخته بود. مهدی بیکار که می‌شد، سرش را می‌خاراند و یا تقلّا می‌کرد که زبانش را به سر دماغش برساند!  

من کمی دیرتر از بقیّه از حرم حرکت کردم و ساعت ۹ به مسجد رسیدم، هنوز غیر از ما ۱۲ نفر کسی در آن اتاق نبود. پتویی که زیر پایم انداخته بودم، پنبه‌هایش تکه تکه  شده بود، پنبه‌ها مثل قلوه سنگ‌هایی بودند که زیر کمر با حرکات ناموزونی می‌چرخیدند و پهلوها را ماساژ می‌دادند. به ناچار یک پتوی دیگر هم روی آن انداختم اما باز هم ماساژ به راه بود!

تازه به خواب رفته بودم که  با صدای برادران عراقی  بیدار شدم، اتاق لو رفته بود. افرادی در تاریکی می‌آمدند و  به دنبال جای خواب می‌گشتند! چشمانم گرم شده بود که یک عراقی صدایم کرد و با حرکات دست به من فهماند که کمی جابحا شوم تا کنارم بخوابد. در دلم گفتم: «بی انصاف تازه چشمم گرم شده بود و داشتم خواب می‌رفتم.»

برادر عراقی جایی برای خودش درست کرد اما بعد از مدتی بلند شد رفت و من دیگر از خستگی زیاد به خواب رفته بودم. ناگهان با یک ضربه سنگین به شکمم از خواب پریدم، یک برادر عراقی عظیم الجثه کنارم خواب بود. شکم گنده‌اش از زیرپیراهنی بیرون زده بود، موهای درشت و بلند شکمش را خاراند. صدای خس خس سینه‌اش با بوی سیگار تنش قاطی شده بود. دهانم تلخ شد، این چند روز از بس بوی انواع سیگارهای خارجی را چشیده بودم، ته حلقم تلخ مزه شده بود. فقط با شیرینی ،  موقتاً تلخی‌اش می‌رفت.

نزدیک بود با دستان سنگینش یکبار دیگر مرا مورد لطف قرار دهد! که با یک چرخش جا خالی دادم. نگاهی به ساعت موبایلم انداختم ساعت ۳ نیمه شب بود...

مطالب بیشتر:

درباره گلوله‌های داغ

گلوله‌های داغ / رضا کشمیری

دوست‌های کاغذی این روزهای من

سلام خدمت همه‌ی مخاطبان داستان خوان و داستان نویس و داستان دوست فرهیخته...

معرفی چند تا کتاب خوب که در دو ماه گذشته خواندم و لذت بردم:

سه کتاب / احمد محمود

کوه مرا صدا زد / محمدرضا بایرامی

آب‌نبات پسته‌ای / مهرداد صدقی

فقط به زمین نگاه کن/ محمدرضا کاتب

لم یزرع / محمدرضا بایرامی

هیس / محمدرضا کاتب

برهنه در باد / محمد محمدعلی

نیمه‌ی غایب / حسین سناپور

دوستان گرامی اگه از این لیست کتابی خوانده‌اید، نظر بدهید لطفا ...

 

حاج قاسم سلیمانی در شب حنظله‌ها

 

از راست: مرحوم محمد سلطانمرادی ؛ سردار شهید سپهبد حاج قاسم سلیمانی ؛ روحانی شهید محمدمهدی آفرند

بخشی از فصل آخر کتاب شب حنظله‌ها (خاطرات داستانی روحانی شهید محمدمهدی آفرند):

دلم آشوب بود، نمی‌دانستم این تصمیم ناگهانی به صلاحم است یا نه؟ آیا می‌توانم حق مطلب را ادا کنم؟ امید داشتم خود پسرعمه‌ شهیدم به کمکم بیاید و با مهربانی و اخلاص همیشگی‌اش دستم را بگیرد و در نوشتن خاطراتش یاری‌ام کند.

توی دلم به شهید گفتم: « بالاخره من هم پسر دایی‌ات هستم، هم برادر زنت. به دلم افتاده از شما بنویسم. ۳۳ سال گذشته اما دل است دیگر!»

قرآن استخاره‌ام را برداشتم و رو به قبله سه بار سوره توحید را خواندم و سه بار صلوات؛ مصحف شریف را باز کردم: « این‌کار به مراد دل باشد اما چهل روز صبر لازم دارد. ان‌شاءالله درست می‌شود». آیه ۲۴ سوره مبارکه کهف آمد:« وَ اذْکُرْ رَبَّکَ إِذا نَسِیتَ وَ قُلْ عَسى‏ أَنْ یَهْدِیَنِ رَبِّی لِأَقْرَبَ مِنْ هذا رَشَدا ».

دلم قرص شد اما حکمت چهل روز را نفهمیدم. دلم لرزید،  شتابزده و دل آشوب رفتم سراغ تقویم گوشی‌ام. چهل روز دیگر مصادف بود با روز شهادت حضرت صدیقه طاهره فاطمه زهرا سلام الله علیها.  شور عجیبی به دلم افتاد. عشق و محبّت عجیب مهدی آقا به حضرت زهرا سلام الله علیها باعث شده بود که او در گردان ۴۱۲ قرار بگیرد ، گردانی که به پیشنهاد حاج قاسم سلیمانی و به همّت و فرماندهی شهید عارف حاج‌علی محمّدی‌پور به نام مقدس حضرت زهرا سلام الله علیها تشکیل شده بود.

گردانی که دسته ویژه آبی-خاکی آن به فرماندهی مهدی‌آقا ، اولین گروهان از اولین گردان بود که در شب عملیّات کربلای ۵ با رمز مقدس یا فاطمه الزهرا سلام الله علیها به مواضع دشمن در کانال پرورش ماهی حمله کرد. شبی که مصادف بود با ایّام شهادت مادر سادات. شبی که سی و سه سال است سالگرد روحانی شهید محمّدمهدی آفرند در منزل پدری‌اش با عزاداری و سینه زنی و اشک بر حضرت زهرای اطهر سلام الله علیها همراه می‌شود.

مطالب بیشتر:

حاج قاسم سلیمانی در میان گلوله‌های داغ

شب حنظله‌ها

تنور گرم گلوله‌‌های داغ

بسم الله الرحمن الرحیم

 

خدا رو شکر اولین کتابم با عنوان گلوله‌های داغ ده روز قبل از اربعین توسط انتشارات شهید کاظمی چاپ شد. به قول مدیر انتشارات با اینکه فرصت تبلیغات نداشت و ایّام مناسبتی آن نیز گذشته اما فروش خوبی داشته است. الحمدلله ربّ العالمین

چند تا از بازخوردهای خوانندگان کتاب را تقدیم می‌کنم:

 

 

برای خرید کتاب از سایت من و کتاب کلیک کنید

 

شب حنظله‌ها

 

بسم الله الرحمن الرحیم

بالاخره بعد از سه بار بازنویسی کار کتاب خاطرات روحانی شهید محمدمهدی_آفرند تمام شد.
این شهید عزیز فرمانده دسته ویژه خط‌شکن غواص گردان ۴۱۲ لشکر ۴۱ ثارالله بود.
چه بسیار که با اشک دیده جملات و کلمات را پشت سر هم قرار دادم و نوشتم و نوشتم تا دلم آرام گیرد. نوشتم تا خودم آدم شوم و ان شاءالله لایق شهادت.
اسم کتاب را گذاشتم شب_حنظله_ها همان شبی که بسیاری از تازه دامادها شهید شدند... شب نوزدهم دی ماه سال ۱۳۶۵...عملیاتکربلای۵

الحمدلله رب العالمین

 

از راست: مرحوم سلطانمرادی، شهید آفرند، سردار حاج قاسم سلیمانی ; محمدرضا باقری و شهید محمدی
 

بیشتر بخوانید:

درباره گلوله‌های داغ

قربون پاهات برم!

سفرنامه اربعین ۹۸

قسمت ۸ :

روز سوم پیاده‌روی را با قدرت شروع می‌کنیم و حدود بیست و پنج کیلومتر را می‌تازانیم. پای مرتضی درد گرفته بود. به مادربزرگش می‌گوید: « نمی‌دونم چرا کف پام داره می‌سوزه ... خیلی می‌سوزه. »

خاله‌جان می‌شنود و با بغض می‌گوید: « خُب ننه! از صبحی بیشتر از بیست کیلومتر اومدی... قربون پاهات برم ... »

آن روز هم شب می‌شود و در حدود ۱۵کیلومتری کربلا در موکبی کنار مسیر می‌خوابیم و صبح هم به علت خستگی و آبله پای دو تن از همراهان ده کیلومتری را با ماشین ون می‌رویم و بقیه راه را چاره‌ای جز پیاده رفتن نداریم. لحظه به لحظه به تعداد جمعیّت افزوده می‌شود. همه حواسم به بچه‌ها بود که گم نشوند. لحظه‌ای غفلت ممکن بود یکی گم شود. رفتیم و رفتیم تا گنبد باصفای آقا اباالفضل العباس علیه السلام به چشممان آمد و دلمان را برد.

به سختی با کالسکه و چرخ‌های کوله‌بر داخل بین‌الحرمین شدیم و حاج‌آقا جلالی کنار کوله‌ها و بچه‌ها ماند و ما رفتیم زیارت حرم حضرت عباس علیه السلام و یک ساعته برگشتیم. ورودی حرم فشار زیاد جمعیّت باعث شد تا مرز خفگی هم پیش بروم اما بخیر گذشت. خدا را شکر کردم که علی و مرتضی را نبرده بودم.

بعد آمدن خانم‌ها رفتیم سمت موکب رفسنجانی‌ها به نام مبارک خاتم‌الانبیاء صل الله علیه و آله . جایی گرفتیم و ناهار خورده نخورده، خودم تنهایی به زیارت حرم مولایمان اباعبدالله علیه السلام رفتم، ترسیدم بچه‌ها را ببرم و در شلوغی اذیت شوند. اما داخل حرم بسیار خلوت‌تر از بیرون حرم بود!

تا شب کربلا ماندیم و سرانجام روانه شدیم سمت مهران با کوله‌باری از عنایت و محبّت و معرفت، هر کس به اندازه ظرفیت خود. به قم که رسیدیم همان شب اول دلم تنگ شد اما چاره‌ای نیست باید تا سال آینده که یار چه خواهد و میلش به چه باشد، منتظر بمانیم.

الحمد لله علی کل حال ...

مطالب بیشتر:

درباره گلوله‌های داغ

دختر شهید العیساوی

صحنۀ رنگارنگ

گلوله‌های داغ / رضا کشمیری

 

دست توخالی!

سفرنامه اربعین ۹۸

قسمت ۷ :

دوباره زدیم به راه، هنوز نیم ساعت نگذشته بود که عاقله مردی جلویمان را گرفت و با لحنی سوزناک و لهجه‌ای محلی اصرارمان کرد که به خانه‌اش برویم. خانم‌ها سوار موتور سه چرخ شدند و مردها پیاده به دنبال آن. می‌گفت قریب قریب اما عجب قریبی بود این راه بعید.

به جلوی خانه‌اش که رسیدیم با جاسم دست دادیم و روبوسی کردیم.  وقتی دستش را توی دستم گرفتم. ناگهان دستم خالی شد، فقط تیکه گوشتی استوانه‌ای شکل، دستم را پر کرد. جا خوردم، برای اینکه ناراحت نشود زود دستش را رها نکردم اما دلم لرزید و چندشم شد!

بعد که با نگاه‌های گذرا دستش را ورانداز کردم، دیدم یک دستش فقط دو انگشت دارد، بدون کف دست به همراه تیکه گوشتی استوانه‌ای و بدون استخوان. معلولیّت مادرزادی داشت که به یک دختر و یک پسرش هم به ارث رسیده بود. خانه‌شان در روستایی دورافتاده قرار داشت که امکاناتی نظیر ماشین لباسشویی نداشتند اما جالب بود که وای‌فای داشت اما بسیار ضعیف!

صبح زود بعد از صبحانه‌ای مفصّل ما را سوار دو گاری کرده و به کنار مسیر بردند. خانم از ماجراهای زن و دختر صاحب‌خانه گفت و دلم را شوری دگر بخشید. خانم دور از چشم زن صاحب‌خانه، لباس‌ها و چادرها را با دست می‌شوید و می‌خواهد پهن کند که زن صاحب‌خانه می‌فهمد و ناراحت که چرا شما زحمت کشیدید و لباس‌های پرعرق و بدبوی خود را شسته‌اید. باید صبر می‌کردید تا من این کار را می‌کردم. عفواً عفواً گویان لباس‌های خیس را می‌گیرد و پا تند می کند توی کوچه‌های تنگ و تاریک پشت خانه. خانم می رود دنبالش ، چندین خانه و حیاط‌های تودرتو و تاریک را پشت سر می‌گذارد تا می‌رسد به خانه‌ای که ماشین لباسشویی و خشک کن دارد. لباس‌ها را می‌چپاند توی خشک‌کن. خانم منتظر می‌ماند تا کارش تمام شود چون چاره‌ای ندارد، راه برگشت را نمی‌داند!

اذان صبح بچه‌های صاحب‌خانه می‌آمدند و می‌رفتند و کمک می‌دادند برای سفره صبحانه. خانم دست می‌کند توی کوله‌پشتی و مقداری آجیل و پسته به دو دختر صاحب‌خانه می‌دهد. دختر کوچک‌تر دستش را جلو می‌آورد و مشتی آجیل می‌گیرد. دختر بزرگتر که فقط دو سال بزرگتر است، دستش را جلو می‌آورد، خانم مشتی آجیل خالی می‌کند توی دستش. اما آجیل‌ها جلوی چشمانش قل می‌خورند و به زمین می‌ریزند. خانم با تعجب فقط زمین را نگاه می‌کند. چشمش به دست معلول دختر می‌افتد، دستی که کف ندارد. انگار سوراخ است و هیچی داخلش نگه نمی‌دارد. قلبش ریش می‌شود مخصوصاً وقتی دختر کوچکتر را می‌بیند که دامنش را جلو می‌آورد و اشاره می‌کند که آجیل را توی این بریز.

لبخند دو خواهر کشیده‌تر می‌شود و تشکر می‌کنند اما خانم دلش شکسته و شرمنده با چشمانی تر نگاهشان می‌کند. خیلی ناراحت می‌شود که چرا زودتر نفهمیده وضعیّت دست دخترک را.

مطالب بیشتر:

درباره گلوله‌های داغ

داستان‌های عاشورایی

اردوگاه اطفال / احمد یوسف‌زاده

برادر من تویی / داوود امیریان