داستان کوتاه

داستان‌های کوتاه اما جذاب و آموزنده

داستان کوتاه

داستان‌های کوتاه اما جذاب و آموزنده

داستان کوتاه
آخرین نظرات

۷ مطلب در مهر ۱۳۹۶ ثبت شده است

                                    بسم الله الرحمن الرحیم

قطرات شلخته باران، گرد و خاک داغ آسفالت خیابان را به هوا بلند کرده بود؛ باران رگباری بهاری به حدی تند بود که خاک کم روی آسفالت را به سرعت گل می‌کرد و به شلوار می‌پاشید اما قابل تحمل بود چون طروات بهاری با بوی خاک نم‌زده که فضا را معطر کرده بود، کثیفی لباس را جبران می‌کرد. بهار قم، تابستان تهران است، گرمی هوای قم با باران تند و تیز، به سرعت هوا را نمناک کرده و حالت شرجی دیار مازندران را تداعی می‌کرد.

خانم جوان محجّبه که دیگر از گوش درد بی‌طاقت شده بود تصمیم گرفت پیش دکتر متخصص مرد برود. خانم جوان در خانواده مذهبی بزرگ شده بود پدر و همسرش هر دو روحانی بودند و می‌دانست جز در موارد ضروری نباید به دکتر مرد مراجعه کند. اما چاره‌ای نبود چند بار ویزیت پزشک عمومی داده بود اما درمان نشده بود و روز به روز بدتر می شد. شنیده بود دکتر متخصص خیلی حاذقی در میدان صدوق۱ مطب دارد، تلفنی وقت گرفت و به همراه همسرش به طرف مطب دکتر راه افتاد.

 باران به تندی شیشه‌های ماشین را می‌کوبید انگار می‌خواست به زور هم که شده وارد ماشین شود. برف‌پاک‌کن ماشین همان لحظه خراب شد، طلبه جوان با احتیاط رانندگی می‌کرد اما یک ماشین کامیون از کنارش رد شد و تمام شیشه ماشین را گل‌مالی کرد، مجبور شد پیاده شود و شیشه ماشین را تمیز کند اما تا از ماشین پایین آمد ماشینی به سرعت از کنار او رد شد و عبای مشکی حاج‌آقا را گل‌مالی کرد. چاره‌ای نبود دکتر ساعت ۴ بعدازظهر وقت داده بود و اگر دیر می‌رفت باید مدت زیادی در صف منتظر می‌ماند بالاخره به مطب رسیدند جای پارک پیدا نمی‌کرد، خانمش را پیاده کرد و خودش کمی دورتر ماشین را پارک کرد.

خانم جوان خیلی برایش سخت بود که تنها به مطب دکتر مرد برود تصور اینکه با مرد نامحرم در یک اتاق دربسته تنها شود برایش زجرآور بود اما چاره‌ای نداشت، منتظر ماند تا شوهرش بیاید با هم از در ساختمان پزشکان وارد شدند مطب دکتر متخصص گوش و حلق و بینی در طبقه دوم بود، از پله‌ها بالا رفتند بوی تند ادکلن‌های خارجی فضای تاریک راه‌پله را پر کرده بود، نور ضعیف زردی دیوارهای تازه رنگ شده را به سختی نمایان می‌کرد.

خانم جوان در مطب دکتر را باز کرد و با شوهرش وارد سالن انتظار مطب شدند، طلبه جوان هنوز از بوی ادکلن‌هایی که معلوم نبود بوی بد می‌دهند یا بوی خوش گیج بود که ناگاه با صحنه عجیبی مواجه شد؛ دخترها و خانم‌هایی با قیافه‌های بزک کرده و حجاب‌هایی که بی‌حجابی از آن باحجاب‌تر۲ است، آرایش‌های غلیظ،  لاک‌های جیغ بنفش زده و وجناتی به واقع فلک‌زده! اکثر بینی چسب‌زده و با اطوارهای غرب‌زده، منتظر نوبت‌های زده شده.

رضا کشمیری

                                       بسم الله الرحمن الرحیم


در یک روز پاییزی قطره‌های باران به آرامی، روی آسفالت‌های پر از گرد و خاک می‌نشستند و بوی آشنای خاک نم‌زده به مشام می‌رسید. هنوز نیم ساعت تا اذان ظهر مانده بود، غلامعلی که از صبح زود مغازه قصّابی‌اش را باز کرده بود دیگر خسته و کوفته شده بود؛ آفتابه پر از آب را برداشت و جلوی مغازه‌اش داخل جوی آب دست‌های چرب و لاغر خود را شست، دستی هم به سر و صورت خود کشید و موهای لخت خود را مرتب کرد؛ کرکره مغازه را پایین کشید و به سرعت کوچه پس کوچه‌‌های چهارراه طلاب خانه[1] را طی کرد، دست پاچه بود باید موقع اذان در مسجد حاضر می‌شد.

سریع خود را به خانه رساند اول لباس‌های خود را تکانی داد تا گرد و خاکش گرفته شود بعد قبا و عبای خود را به تن کرد و عمامه سفیدش را روی سر گذاشت، راهی مسجد محله شد و نماز ظهر و عصر را اقامه کرد. بعد از نماز پیرمردی که از مشتری‌های همیشگی مسجد بود رو به حاج آقا کرد و گفت: آقا شیخ غلوم‌علی چند روزی میشه که مفتش‌ها و آژان‌ها پشت سر شما حرف‌هایی می‌زنند، مسخره‌تان می‌کنند و میگن شیخ غلوم‌علی قصّاب دیوانه است یه تختش کمه!

شیخ گفت: والا حاجی این کار هر روزشون شده ول کن هم نیستن؛ طوری شده که کم‌کم مردم کوچه و بازار هم داره باورشون میشه، اینقدر من را زیر نظر دارن که کسی جرأت نمی‌کنه بیاد از خودم بپرسه که جریان چیه!

این شیخ قصّاب گاهی هم منبر می‌رفت و مردم را موعظه می‌کرد و موی دماغ شهربانی و حکومت شاهنشاه شده بود اما چون بعضی موقع‌ها تپق می‌زد و سوتی می‌داد، کمی هم ظاهرش غلط انداز بود بعضی از آژان‌ها او را دیوانه خطاب می‌کردند، در صورتی که باهوش و زیرک و در یک کلمه شبیه  بهلول بود...!

رضا کشمیری

                                  بسم الله الرحمن الرحیم              

در یک روز گرم تابستانی حوالی اذان ظهر، با ماشین پیکان در خیابان سمیه در حرکت بودم. پیکان بی نوا کولر نداشت به ناچار شیشه‌های ماشین پایین بود تا شاید کمی از گرمای هوا را بکاهد، غافل از آنکه شهر، شهر قم است؛ شیشه پایین بودن ماشین همان و باد داغ به صورت خوردن همان!

نزدیک چهار راه بلوار جمهوری بودم که حرکات ناموزون و ترمز و کلاچ گرفتن‌های ناشیانه یک پراید توجهم را به خود جلب کرد، اولین چیزی که به ذهنم آمد خانم بودن راننده بود، هنوز لحظاتی نگذشته بود که این خطورات ذهنی تأیید شد بله راننده، خانم بود.معمولاّ در چنین مواقعی تمام جوانب احتیاط را رعایت می‌کنم مثلاً اگر راهنمای سمت چپ را زد حواسم را به سمت راست ماشین جمع‌تر می‌کنم تا سمت چپ آن!

البته توهین به جامعه نسوان نشود اما واقعیت دارد هر انسانی در مقابل ماشین با راننده خانم بسیار محتاطانه تر عمل می‌کند، بعضی از ترس تصادفات احتمالی و بعضی با غرض و مرض احتمالی!

رضا کشمیری

                                   بسم الله الرحمن الرحیم

در مقرّ سازماندهی نیروها در اهواز حاج مرتضی[1] فرمانده  واحد تخریب لشکر ۴۱ثارالله  به دستور حاج قاسم[2]، مسئول انتخاب ۳۰ نفر نیرو برای گردان تخریب بود و در جمع هزار نفر بسیجی‌ کرمانی سخنرانی می‌کرد و از سختی‌ها و خطراتی که برای بچه‌های تخریب وجود داشت می‌گفت.

حاج مرتضی به آنان گفت:۳۰ نیرو می خواهم که نه تنها فکر برگشتن به کرمان را نداشته باشند بلکه بدانند که جسد آنها پودر می شود؛۳۰ نیرو می خواهم که سیگاری نباشند؛ اهل نماز شب باشند و ادامه داد: کمترین چیز در گردان تخریب جانباز شدن و شهید شدن است. اولین کسی که اعلام آمادگی کرد برای حضور حمید بود، دوباره حاج مرتضی گفت: تخریب تکه تکه شدن دارد، سوختن و زغال شدن دارد. باز حمید با اشتیاق بیشتر اعلام آمادگی ‌کرد. برای بار سوم حاج مرتضی گفت: بچه ها اینجا شوخی بردار نیست اصلا ممکن است پودر بشوید و هیچ اثری از شما نماند!  هر لحظه با سخنان او در حمید شوق بیشتری ایجاد می‌شد و به جای اینکه بترسد و شک کند ایمان و یقین او در این راهی که انتخاب کرده بود بیشتر می‌شد.

رضا کشمیری

                                 بسم الله الرحمن الرحیم

حمید[1] در خانواده‌ای با وضعیت مالی ضعیف، در یکی از محله‌های شهر کرمان دیده به جهان گشود. پدرش، معتاد به تریاک و سیگار و به قول محلی‌ها اهل دود و دم بود.  حمید ۱۵ ساله، به عنوان شاگرد شوفر روی ماشین حمل سوخت عمویش کار می‌کرد و کمک خرج خانواده بود.

تانکر نفت‌کش کارش این بود که از بندرعباس، نفت بارگیری می‌کرد و به کرمان انتقال می‌داد. عموی حمید که راننده ماشین و صاحب آن بود بخاطر کم اطلاعی از احکام شرعی، هر وقت دستشویی داشت از شیشه ماشین در حال حرکت ادرار می‌کرد و تمام اطراف ماشین نجس می‌شد و اصلا پاکی و نجسی را رعایت نمی‌کرد.

حمید هم در چنین شرایط خانوادگی و فرهنگی رشد کرده بود و خودش هم با اینکه در سن نوجوانی بود  خیلی سیگار می‌کشید و به قول معروف سیگار را با سیگار روشن می‌کرد.

این منوال در زندگی حمید ادامه داشت ...

رضا کشمیری

بسم رب الشهدا

در یکی از روزهای گرم تابستان اهواز، حمید[1] و مرتضی[2] و یکی از دوستانشان از عملیات برگشته بودند و به مقرّ نیروها در اهواز رسیده بودند.  گرمای هوا حدود ۵۰ درجه بود و گرد و خاک به همراه سوز و گداز آتش و خمپاره و توپ جنگی فضای مقرّ را بیش از همیشه داغ و سوزان کرده بود.

حمید که تازه سر و روی خاکی و پر باروتش را تمیز کرده بود با حالت خسته‌ای رو به مرتضی می‌کند و میگوید: بچه ها نیم ساعت بخوابیم بعد برویم هور و به خط سرکشی کنیم. مرتضی و دوست دیگرش از خدا خواسته قبول می‌کنند و سریع خود را به سنگر فرماندهی که چند پله می‌خورد و پایین می‌رفت، رساندند و بهترین جا را انتخاب کردند و کنار دیوار زیر پنکه سقفی دراز کشیدند.

صدای گوش خراش پنکه خواب را از چشمان مرتضی بریده بود، مرتضی هر چه منتظر حمید بود، سر و کله‌اش پیدا نشد از سنگر خارج شد، آفتاب سوزان چشمانش را اذیت می‌کرد، کمی جلوتر رفت و حمید را صدا می‌کرد اما با صحنه‌ای عجیب مواجهه شد...

رضا کشمیری

                         بسم رب الشهدا و الصدیقین                         


بچه ها در تب و تاب آمادگی برای عملیات جدید بودند، جنب و جوش عجیبی بین عاشقان شهادت و سعادت ابدی موج می‌زد. امام جماعت سنگر تخریب حاج آقای ابراهیمی به یکی از بسیجی‌ها مشکوک شده بود نمی‌دانست در این حال و هوای نزدیک عملیات چرا این بسیجی نصف شب که از خواب بیدار می‌شود و بعد از نماز شب، یکی دو ساعت غیبش می‌زند و جالب اینجا بود که هیچ کس هم نمی‌دانست کجا رفته و چه کار می‌کند!

 این معمای بزرگ برای حاج آقا حل نشده باقی مانده بود تا اینکه به یکی از دوستان نزدیک او سپرد تا سر از کار حمید در بیاورد. حاج مرتضی[1] که دوست صمیمی حمید بود، چند روزی رفتارش را زیر نظر گرفت و دید حمید از سر سفره‌های غذا دانه‌های برنج و خرده نان‌ها و چیزهای دیگر جمع می‌کند و جایی نگه می‌دارد.

حس کنجکاوی مرتضی امانش را بریده بود ...

رضا کشمیری