خاکریزها از بس گلوله خورده بود دیگر جان‌پناه حساب نمی‌شد، فرمانده دستور داده بود که هر بسیجی یک گودال برای سنگر خود داخل خاکریز بزند. بچه‌ها سخت مشغول کندن بودند و گرمای ۵۰درجه عرق همه را درآورده بود. ظهر بود و همه منتظر مسئول تداراک بودند تا جیره غذایی خود را بگیرند .
یک بسیجی لاغر اندام گونی بزرگی را گذاشته بود روی دوشش و توی سنگرها جیره پخش می کرد. بدون اینکه حرفی بزند ، سرش پایین بود و به سرعت سنگرها را با قدم‌های بلندش پشت سر می‌گذاشت. بچه ها هم با او شوخی می کردند و هر کسی یک چیزی بارش می‌کرد:
- - اخوی دیر اومدی؟!
- برادر می خوای بکُشیمون از گُشنگی؟
- عزیز جان ! حالا دیگه اول میری سنگر فرماندهی برای خودشیرینی؟
گونی بزرگ بود و سرِ آن بنده ی خدا پایین.کارش که تمام شد. گونی را که زمین گذاشت، همه شناختنش. او کسی نبود جز (شهید) محمود کاوه ، فرمانده ی لشکر!!!